Saltar ao contido

Heliopora coerulea

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Heliopora coerulea
Coral azul

Heliopora coerulea
Estado de conservación
Vulnerable
Vulnerable[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Cnidaria
Clase: Anthozoa
Subclase: Octocorallia
Orde: Helioporacea
Bock, 1938
Familia: Helioporidae
Moseley, 1876
Xénero: Heliopora
Blainville, 1830
Especie: H. coerulea
Nome binomial
Heliopora coerulea
(Pallas, 1766)
Sinonimia
Véxase o texto

Heliopora coerulea é unha especie de cnidario antozoo da subclase dos octocoraliarios, a única existente actualmente na orde dos helioporáceos.[2]

Debido á súa coloración, coñécese vulgarmente na bibliografía internaciobal como coral azul. O seu esqueleto é macizo e está composto de carbonato cálcico. Tras a morte do coral, o seu esqueleto contribúe á xeración de novos arrecifes coralinos.

Taxonomía

[editar | editar a fonte]

Descrición

[editar | editar a fonte]

A orde foi descrita en 1938 polo zoólogo sueco Sixten Bock.

A familia foi descrirta en 1876 polo naturalista británico Henry Nottidge Moseley.

O xénero foi descrito en 1830 polo naturalista, zoólogo e anatomista francés Henri Marie Ducrotay de Blainville.

A especie foi descrita en 1766 polo médico, zoólogo e botánico alemán Peter Simon Pallas, baixo o nome de Madrepora coerulea.[3]

Sinónimos

[editar | editar a fonte]

Ademais de polo nome actualmente válido, a especie coñeceuse tamén polos sinónimos:[3]

  • Madrepora coerulea Pallas, 1766 (protónimo)
  • Heliopora compressa Verrill, 1864

Características

[editar | editar a fonte]

O esqueleto das colonias deste animal, ou corallum, é azul, o que o distingue do resto dos corais. É de tipo masivo e adquire formas laminares, ramificadas, columnares ou incrustantes.[4]​ No interior do esqueleto hai cristais dun pigmento biolóxico azul escuro, do tipo da biliverdina; para producir este pigmento, o coral ten a propiedade de extraer da auga ferro, e oxidalo, converténdoo nun sal azul que se fixa no esqueleto.

Os pólipos autozoides son bastante longos e delgados, e habitan nun sistema de tubos canalizado por todo o esqueleto. Os seus oito tentáculos presentan unhas células urticantes (os nematocistes), empregadas na caza de presas microscópicas do plancto. Ao igual que os corais de lume do xénero Millepora, posúe pólipos dactilozoides, que son defensivos e, ao tempo, a súa principal ferramenta para captar alimento; teñen entre 0,1 e 0,3 mm de diámetro, permanecen en cavidades baixo a superficie do coral e emerxen pola noite a través dos poros. Posúen tentáculos finos, como pelos, que presentan nematocistes.​[5]

Heliopora coerulea presenta o tecido común da colonia, ou cenénquima, en tonalidades parda clara ou gris verdosa. Os pólipos autozoides son de cor azul, branca ou gris verdosa.5​ As colonias poden alcanzar os 2 m de altura.[6]

Hábitat e distribución

[editar | editar a fonte]

Esta especie adoita vivir en arrecifes de coral, en zonas pouco profundas, ben iluminadas e próximas ás costas, entre 0 e 9 m, usualmente por riba dos 2 m, aínda que poden localizarse até os 51 m de profundidade, e nun rango de temperaturas entre os 26,47 e os 28,95 °C.[7] Pero tamén se encontran en zonas intermareais, lagoas e zonas protexidas do arrecife, onde desenvolven formas ramificadas, mentres que en zonas expostas con forte oleaxe conforman estruturas máis robustas.

Distribución

[editar | editar a fonte]

Distribúese por ambos os océanos Índico e Pacífico, máis frecuentemente en zonas ecuatoriais de augas cálidas cerca de 29 °C.

(Ver a relación de todos os países onde esta especie é nativa aquí).

Bioloxía

[editar | editar a fonte]

Nutrición

[editar | editar a fonte]

Os pólipos de Heliopora coeurlea conteñen algas simbióticas mutualistas (ambos os organismos beneficíanse da relación) chamadas zooxantelas. As algas realizan a fotosíntese producindo oxíxeno e glícidos, que son aproveitados polos pólipos, e aliméntanse dos catabólitos do coral (especialmente fósforo e nitróxeno).[8] Isto achega entre o 75 e o 95 % das súas necesidades alimenticias. O resto obtéñeno atrapando plancto microscópico e materia orgánica dispersa na auga.

Reprodución

[editar | editar a fonte]

Reprodúcese asexualmente mediante xemación e sexualmente mediante fecundación interna, na que se producen ovos que ao eclosionaren dan lugar a larvas. As larvas maduras, unha vez no exterior, están preparadas para fixarse rapidamente ao substrato. De feito, comprobouse que as larvas de H. coerulea non nadan, polo que se adhiren ao redor da colonia nai, garantindo deste modo que crecerán en condicións favorábeis. Unha vez adheridas, evolucionan a pólipo e comezan a súa su vida sésil, segregando un esqueleto de aragonita, e formando a colonia mediante a división dos pólipos por xemación.[Cómpre referencia]

Estado de conservación

[editar | editar a fonte]

Segundo a Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais (UINC), esta especie está moi estendida na rexión Indo-Pacífica e é localmente común dentro da súa área de distribución. Porén, dado o seu rango de profundidade extremadamente baixo, é particularmente susceptíbel á recolección para o comercio de acuarios; por outra parte, sofre unha extensa redución do seu hábitat debido a unha combinación de varios factores.[1] Descoñécense as tendencias específicas da poboación, pero a súa redución pode inferirse da diminución da calidade do hábitat baseándose nas estimaciones combinadas dos arrecifes destruídos e os que están na etapa crítica de degradación dentro da súa área de distribución.[9] Por todo isto, cualifícase o seu status como VU (vulnerábel). Será importante reavaliar o status desta especie dentro de 10 anos debido ás ameazas previstas debidas ao cambio climático e á acidificación dos océanos.[1]

  1. 1,0 1,1 1,2 Obura, D., Fenner, D., Hoeksema, B., Devantier, L. & Sheppard, C. (2008): Heliopora coerulea na Lista vermella da UICN. Versión 2020. Consultada o 15 de agosto de 2020.
  2. Heliopora coerulea (Pallas, 1766) no WoRMS. Consultado o 15 de agosto de 2020.
  3. 3,0 3,1 Heliopora coerulea (Pallas, 1766) (coral azul) en cuallado.org (en castelán). Consultado o 15 de agosto de 2020.
  4. Borneman 2001, pp. 113-114.
  5. Eric Borneman (2008): Venomous Corals: The Fire Corals en reefkeeping.com (en inglés). Consultada o 15 de agosto de 2020.
  6. Blue coral (Heliopora coerulea) en ARKive (en inglés). Consultado o 15 de agosto de 2020.
  7. Heliopora coerulea (Pallas, 1766) en OBIS.
  8. Debelius & Baensch 1998.
  9. Wilkinson 2004.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]